Voor de één een super-prestatie, voor de ander hoop op meer. Maar voor allemaal die een finale geturnd hebben of de weg er naar toe hebben bewandeld is er bewondering mijnerzijds.
Altijd weer komen trainen, leuke activiteiten overslaan, uren in de turnzaal doorbrengen; het vraagt wat van je. Dan heb je ook nog school. Tijd voor een bijbaantje is er niet. De klas gaat zwemmen en jij niet....
Direct uit school naar de zaal. Even een boterham onderweg. Pas tegen negen uur ben je thuis. Al etend maak je het huiswerk. En dat vier keer per week. Je leeft een strak schema.
Maar! Je maakt die dubbele salto. De afsprong gaat perfect. De moeilijkheidsgraad kan omhoog. Een reus met draai op de brug en een salto voorover op de balk. De sprong gaat steeds beter en op de vloer sta je vast, bij elke landing. Zoals een ander als vanzelf de straat oversteekt, zo turn jij een complete oefening. Jouw houding wordt zeker en jouw kin gaat steeds hoger. Je hebt de planning onder controle en de discipline gaat vanzelf. Je verlegt de grens. Elke keer een beetje verder. Je weet dat er na een traan van teleurstelling weer een lach van trots komt. Je weet dat iedereen in de zaal er is voor een ander. De individuele sport doen jullie samen.
Soms is er twijfel. 'Kan ik dit wel', 'Ben ik goed genoeg', 'Kom ik nog over deze angst heen'? Twijfels over de sport. Twijfels over de prestatie. Onzekerheid over jezelf.
Over deze twijfels kun je heel lang nadenken. Zo lang dat het plezier verdwijnt. Te lang als het alles dwars gaat zitten. Je hebt het er eens voorzichtig over met de andere turnsters. Thuis zeg je het niet, want ze rijden toch maar steeds heen en weer voor je. Ook vier keer in de week. Thuis zijn ze zo trots dat de twijfels pijn kunnen doen. Aan de trainers probeer je niets te laten merken. Zij werken ook zo hard voor je. Dat dit niet altijd lukt, is niet de bedoeling. Misschien gaat het wel over.
Misschien ook niet...
Daarom is het belangrijk dat er iemand is die geen verstand heeft van een salto of een dubbele schroef. Voor wie je niet hoeft te presteren. Bij wie je mag zijn zoals je je voelt. Die je helpt om het plezier weer terug te vinden. Of helpt bij het maken van een keuze. Bij wie elke keuze gewaardeerd wordt. Die met spanning elke wedstrijddag volgt. Die blij is dat je daar staat. Voor wie de prestatie niet bovenaan staat, maar jouw plezier en trots wel. Waar je bij terecht kunt, zonder dat je iets moet. Bij wie je alles kunt zeggen. Of aan kunt schrijven, als praten even niet lukt. Die een traan laat zijn wat het is en een lach in ontvangst neemt.
Ik vind het fijn dat ik die iemand mag zijn. En ik ben super-trots op elke turnster die ik steeds weer hard zie werken op elke training die ik bijwoon. Voor die, die mij nodig heeft en zelf alles er uit wil halen wat er in zit, voor diegene ben ik er. Ook in een volgend seizoen. Op weg naar het NK en onderweg naar het beste van jezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten