Je hebt het gehad. Het lukt niet meer om jouw grens op te rekken. Je kan niet meer incasseren. Het is wel goed geweest.
Maar dan? Je zit in een patroon. Dit is ontstaan en je weet geen uitweg meer. Eigenlijk weet je wel dat je het zelf zover hebt laten komen, maar kan dit nog niet verwerken. Je weet ook dat je dit niet alleen gaat lukken. En dan?
Ziek melden? Je verschuilen? Boos op alles en iedereen reageren? Dat zijn niet de oplossingen en zal uiteindelijk niet werken. Je merkt wel dat de energie op raakt. Dat je uitgeblust thuis komt en dat je wilt dat het stopt.
Je belt mij, de vertrouwenspersoon. Je weet niet of ik je kan helpen. Je weet wel dat ik veilig ben. Dat is het enige wat je van me weet. We plannen een gesprek en zullen elkaar ontmoeten.
Het is nogal wat....om juist datgene tegen een vreemde te gaan vertellen, waarmee je bij niemand terecht kan. Het voelt vreemd en toch vertrouwd. Je krijgt wat prikkende vragen voor de kiezen en besluit om alles te delen. Ook jouw onzekerheden en angst. Ook jouw tranen en twijfels. Ondanks de zwaarte lucht het op. Het helpt dat ik degene waar het om draait, niet ken. Je kunt dus alles zeggen. Voelt geen belemmering. Ik oordeel niet en heb geen belang. Dit maakt het voor jou des te veiliger.
En dan begint het. Je hebt iets in gang gezet en kan het nu niet meer stoppen. Dat zóu kunnen, maar dan blijf je in dezelfde situatie zitten. Daar had je net van bedacht dat je dat niet meer aankunt. Dwars er doorheen dus...
Het is een moeilijke weg. Je denkt best wel eens aan stoppen. Ziet nog niet wat het je op kan leveren. Niets anders dan nog meer angst en ellende.
Ik blijf je steunen waar dat nodig is en inzicht geven waar dat mogelijk is.
De last wordt minder. De nachten slaap je door. De hele situatie krijgt wat lucht. Als je merkt wat dit allemaal met je hebt gedaan, word je nog wel verdrietig. Tegelijkertijd word je sterker. Je leert om niet te verwijten. Benoemen levert je veel meer op. Aangeven waar jouw grens ligt en erover kunnen praten. Ontdekken dat de ander daar voor open kan staan. Het niet met elkaar eens mogen zijn en het toch werkbaar houden. Je hebt nog wel last van de nasleep. Je zakt terug en veert weer op. Je bent moe, maar gemotiveerd. En zoekt de hulp die je nodig hebt. Je weet nu dat dit mag. Dat je niet afgerekend kunt worden op zelfstandigheid. Dat je gewaardeerd wordt om wie je bent.
Je wil blijven herhalen dat je dit niet had kunnen dragen zonder mij. Dat ik je zover hebt gebracht. Dat het zonder mij helemaal fout was gelopen. Dat....
Ik weet dat je dit allemaal zelf hebt gedaan. Je bent zelf naar mij te gekomen en er zelf dwars door heen gegaan.
En ik?
Ik heb je er bij gesteund waar dat nodig was en heb je inzicht gegeven waar dat mogelijk was...
Want dat is wat ik doe.
www.IKcc.services
Geen opmerkingen:
Een reactie posten